Niewykonywanie żadnej produktywnej czynności w trakcie urlopu wywołuje poczucie winy i tego, że marnujemy cenny czas, którego z każdą minutą mamy przecież w życiu coraz mniej. Ów lęk przed nicnierobieniem nie jest zjawiskiem nowym. Od lat dotyka on zwłaszcza mieszkańców dużych miast.
Skąd bierze się lęk przed nicnierobieniem?
Z czego wynika fakt, że unikamy relaksu jak ognia? Psycholodzy wymieniają co najmniej kilka przyczyn, a jedną z nich są problemy psychiczne. Niektórzy ludzie obawiają się, że bezczynność sprawi, iż zaczną zastanawiać się nad swoją własną kondycją psychiczną, co może doprowadzić do jeszcze większej frustracji.
Powody lęku przed bezczynnością mogą być jednak mniej oczywiste — i dotyczyć znacznie większej grupy osób. Wielu z nas prowadzi bardzo intensywny tryb życia, w którym każda minuta jest zaplanowana i wypełniona jakąś pożyteczną czynnością. Zwolnienie tempa, które następuje w weekend lub w trakcie urlopu, całkowicie burzy ten uporządkowany tryb.
Lęk przed nicnierobieniem może też wynikać z silnie zakorzenionej potrzeby bycia potrzebnym i spełnienia jakichś rzeczywistych lub wyobrażonych oczekiwań ze strony otoczenia. Jeżeli ktoś nie zajmuje się w danym momencie niczym pożytecznym czy produktywnym, to do niczego się nie nadaje, a jego pozycja w społeczeństwie traci rację bytu.
Nie chodzi przy tym o aktywne spędzanie wolnego czasu, które preferuje wiele osób, a które jest zupełnie naturalne i zdrowe. Mowa o dojmującej potrzebie wypełnienia tego czasu jakąkolwiek czynnością, dzięki której udowodnimy — przede wszystkim sobie — że nie jesteśmy bezużyteczni. W pędzie ku zaspokojeniu mnogości społecznych ról nasze własne potrzeby niepostrzeżenie schodzą na dalszy plan.
Psycholodzy od szeregu lat alarmują, że lęk przed nicnierobieniem urósł do rangi pandemii i przestrzegają przed popadnięciem w błędne koło. Zarówno bowiem organizm, jaki umysł potrzebują regularnego dawkowania niczym nie skrępowanego, beztroskiego lenistwa — a nawet nudy.
