Tadao Ando: cesarz japońskiego minimalizmu
Urodzony w 1941 roku w Osace Tadao Ando jest wśród architektów zadziwiającym ewenementem. Zanim został architektem, był między innymi zawodowym bokserem. Ando to samouk. Nie mogąc dostać się na studia, uczył się na własną rękę – i podróżował po świecie, oglądając projekty swoich mistrzów: Le Corbusiera, Ludwiga Miesa van der Rohe, Franka Lloyda Wrighta czy Louisa Kahna.
W wieku 28 lat Ando otworzył w Osace własną pracownię. Do jego najsłynniejszych projektów należą: Kościół Światła w japońskim Ibaraki, fabryka marki Benetton w Treviso, Château La Coste we Francji, galeria Punta della Dogana w Wenecji czy muzeum Fundacji Pulitzera w St. Louis w stanie Missouri.
Za swoje dokonania w 1995 roku Ando otrzymał nagrodę Pritzkera, zwaną architektonicznym Noblem. Wykładał na najważniejszych uniwersytetach na świecie, między innymi na Yale i Harvardzie.
Ando projektuje w duchu nurtu zwanego regionalizmem krytycznym. Polega on na jak najdokładniejszym wpisywaniu budynków zarówno w kontekst kulturowy, jak i geograficzny danego miejsca. Projekty Japończyka są z jednej strony masywne, z drugiej – minimalistyczne i pełne naturalnego światła.
Architektura Ando jest też surowa. Mimo to ci, którzy marzą o domu projektu Japończyka, muszą się podporządkować wizji mistrza, który angażuje się w każdy detal projektu – włącznie z wyposażeniem wnętrz.
Ando słynie z odrzucania ofert od swoich klientów, jeżeli nie odpowiada mu ich osobista aura – nawet jeśli w grę wchodzi znaczne wynagrodzenie. Wydaje się, że właśnie to czyni obiekty jego projektu jeszcze bardziej ekskluzywnymi – i pożądanymi.
