Politycy tę sferę życia zupełnie ignorują. Zapłacimy za to wszyscy

Polski sport jest w stanie, w jakim jest, bo jest pozbawiony kontroli i pozostawiony sam sobie. Aktywność fizyczna Polaków jest, jaka jest, bo rządzący o nią nie dbają. Czego dowodem jest także kampania wyborcza przed wyborami prezydenckimi.

Kandydat obywatelski Karol Nawrocki biegający w dresie, tu i tam kopiący piłkę, kandydat Platformy Obywatelskiej Rafał Trzaskowski robiący pompki na śniegu i zwierzający się, że kibicuje Atletico Madryt, kandydat Polski 2050 Szymon Hołownia umawiający się z innym kandydatem na wspólne oglądanie El Clasico. Dawno, a może nawet nigdy nie było kampanii, w której wątki sportowe przewijałby się tak często.

Fikołki służą jednak kandydatom i kandydatkom tylko jako atrakcyjne tło do obrazka w mediach społecznościowych. Nikt nie ma pomysłu ani na zorganizowanie sportu zawodowego, ani na zwiększenie aktywności fizycznej obywateli.

x.com

Kandydaci i kandydatki ignorują sport

Przeklikałem się przez programy Rafała Trzaskowskiego, Karola Nawrockiego, Sławomira Mentzena, Szymona Hołowni i Magdaleny Biejat. W żadnym słowo „sport” nie występuje. Chyba że jako część słowa „transport”, ewentualnie „eksport”.

Rok po najgorszych letnich igrzyskach od kilku dekad, przy gigantycznym kryzysie Polskiego Komitetu Olimpijskiego, przejętego przez Radosława Piesiewicza, główni kandydaci w wyborach prezydenckich nie uznali za stosowne, by jakkolwiek zająć się sportem. Żaden nie zająknął się nawet o patologicznej sytuacji w samorządach, które przelewają grube miliony na konta klubów piłkarskich rozrzucających je na lewo i prawo.

Rok temu, po powrocie z Paryża politycy na wyścigi lamentowali nad stanem polskiego olimpizmu. Bo reprezentacja przywiozła z igrzysk olimpijskich tylko jeden złoty medal, co było najgorszym wynikiem od 1956 r. Zaangażowania rządzącym starczyło jednak na tydzień, może dziesięć dni. Potem temat zniknął. I nie wrócił nawet przy okazji wyborów.

Sport nie zajmuje też kandydatów i kandydatkę w rozumieniu aktywności fizycznej obywateli. A przecież to samo dobro, wysportowane społeczeństwo oznacza ograniczenie kosztów dla budżetu i mniejsze obciążenie dla ochrony zdrowia. Znów: ubiegający się o prezydenturę chętnie pokazują, jak się ruszają, ale pomysłu, jak zachęcić do tego samego społeczeństwo, nie mają. A według badań Eurobarometru mniej wysportowani w Unii Europejskiej są tylko Portugalczycy i Grecy. — Zwiększenie poziomu aktywności fizycznej jest nie tylko korzystne dla zdrowia, ale ma też pozytywny wpływ na gospodarkę, zwracając 1,7 euro korzyści ekonomicznych na każde zainwestowane 1 euro — mówi Michele Cecchini, zajmujący się zdrowiem publicznym w OECD, autor jednego z wielu badań udowadniających, że aktywność fizyczna opłaca się wszystkim.

Możecie oczywiście powiedzieć, że prezydent nie ma nic do tego, nie od niego zależy stan polskiej reprezentacji olimpijskiej i nie jego rolą jest zachęcanie ludzi do aktywności fizycznej. Ale przecież kandydaci i kandydatki zazwyczaj mówią w kampanii o sprawach, na które później nie będą mieli wpływu. To ich wybór, że wolą opowiadać o „końcu walki z kierowcami” i „Polsce 100-minutowej” (to przykłady z programów kandydatów), a nie tym, by rodzice dzieci chcących uprawiać sport, nie musieli wydawać na to tysięcy złotych rocznie, a uczniowie i uczennice miały więcej zajęć wychowania fizycznego w szkołach. Albo o basenie, którego godzina dla czteroosobowej rodziny kosztuje krocie. Albo o systemie wyławiania talentów, który niegdyś zamieni się w medale olimpijskie. Albo o pomyśle na wykurzenie z PKOl Piesiewicza. Albo o systemie finansowania sportu. Nic.

Przygotujcie się na więcej olimpijskich klęsk

Nie ma w tym przypadku, zapewne sztaby przeprowadziły badania, z których wynika, że te tematy nie mają dla elektoratu żadnego znaczenia. Skoro nikogo to nie interesuje, to po co poświęcać na to czas i energię? Na końcu tej drogi leżą jednak zdecydowanie większe fundusze pompowane w ochronę zdrowia niewysportowanych obywateli i obywatelek (co jest zdecydowanie ważniejsze) oraz kolejne przykre igrzyska olimpijskie, na których przyjdzie nam podziwiać wyczyny innych i biadolić nad porażkami reprezentantów i reprezentantek Polski.

Kolejny tydzień, w którym polska polityka zainteresuje się sportem, zacznie się już 23 lutego. Tuż po zgaszeniu znicza zimowych igrzysk w Mediolanie i Cortina d’Ampezzo. Wtedy pomysłów na naprawę polskiego sportu będzie mnóstwo. Jak zwykle.