Ukąszenie trumpowskie. Leszek Miller skręca w prawo

Kolejny rozmówca, ale już na poważnie: – Jakubowskiej praca była potrzebna, i to jakakolwiek. Millerowi żadna praca nie jest już potrzebna.

W tej telewizji pracuje też Magdalena Ogórek, którą Miller wypromował na kandydatkę na prezydenta w 2015 r. Miałby tam więc znajome towarzystwo. Dziś obie panie nie są już związane z lewicą. Samego Millera też nie ma na lewicy – nazywa ją „lewactwem” i „lewicowym szaleństwem”.

Telewizja przyciąga Leszka Millera. W medialnym cugu

Nie zmieniło się to, że mimo swoich 78 lat wciąż chce być obecny publicznie. Mówi i pisze bardzo często. Jak rasowy polityk, choć emerytowany, pragnie uwagi i chce tłumaczyć świat.

Stara gwardia z SLD zna tę anegdotę. Leszek Miller mówi do Józefa Oleksego (albo odwrotnie, dziś to już wywietrzało): „Co to będzie, jak nas kiedyś do telewizji nie zaproszą?”. I obaj wybuchają śmiechem. Byli tak uzależnieni od polityki i bycia w mediach, że reszta świata była jak kosmos.

Dziś Miller mówi: – Można żyć bez telewizji. Zwłaszcza teraz, kiedy są platformy społecznościowe.

Ale jakoś cały czas w tej telewizji jest. – Ja i tak bardzo oszczędnie przyjmuję zaproszenia. Trochę mnie to łechce, bo nie pełnię żadnej funkcji i jestem bezpartyjny, a i tak mogę liczyć na zainteresowanie mediów. Ale mam też zupełnie inne możliwości w mediach społecznościowych. Tam jest mój subiektywny punkt widzenia – tłumaczy.

Człowiek z dawnego SLD, który intensywnie z Millerem współpracował: – Leszek nie odmawia. Całe życie był w mediach i coś znaczył. Ciągle chce coś znaczyć, choćby jako komentator.

Ba, po samobójczej śmierci syna, którą zniósł bardzo ciężko, wręcz rzucił się w wir komentowania. – On nie umie żyć bez polityki – mówi wiarus z SLD. I dodaje, że choć Millera można różnie oceniać, to jako polityk jest spełniony. – Przeszedł do historii jako premier wprowadzający Polskę do UE. Ale ciągle lubi być w centrum uwagi i ma parcie na szkło. A na X ma ogromne zasięgi – podkreśla.

Leszek Miller antyukraiński

Na portalu X najczęściej przekaz Millera jest taki: Ukraina gloryfikuje zbrodniarzy odpowiedzialnych za rzeź wołyńską, a nasze władze są naiwne i nieudaczne wobec Kijowa.

W rozmowie z „Newsweekiem” przyznaje: uważa polskie władze za pier****. A na Facebooku pisze tak: „Oficjalnie władze Rzeczpospolitej mydlą nam oczy udawaną stanowczością, za kulisami zaś pichcą śmierdzący pogardą dla tysięcy polskich niewinnych ofiar ukraińskiego nacjonalizmu kompromis ze spadkobiercami polityki Bandery i Szuchewycza”.

Rozpisywał nawet Donaldowi Tuskowi trasę wycieczki po Lwowie, by szef rządu mógł zobaczyć wszystkie miejsca kultu zbrodniarzy z rzezi wołyńskiej i ukraińskich nacjonalistów. „Idąc dalej promenadą imienia Bandery, pan premier mógł minąć skrzyżowanie z aleją Bohaterów UPA. Tak, to ta organizacja, która wyrżnęła na Wołyniu i w Galicji Wschodniej 120 tys. Polaków, głównie starców, kobiety i dzieci. Bohaterów, którzy sprawnie posługiwali się siekierami, widłami, kosami, piłami, młotami czy zwykłymi drągami, o czym świadczą polskie kości rozwleczone po polach, lasach, łąkach, studniach czy zakopane w dołach śmierci przysypanych stertami śmieci” – pisał Miller.

– Zajmuję się tym tematem od kilkunastu lat. Mówiłem w Sejmie, pisałem w felietonach. Moje zainteresowanie bierze się stąd, że mamy do czynienia z ludobójstwem, którego sprawcy, zamiast ponieść karę, są stawiani za wzór Ukraińcom – mówi w rozmowie z „Newsweekiem”. – Nie mieści mi się to w głowie. Niemcy nie próbowali wracać do ideologii NSDAP i narodowych socjalistów.

Polityka Leszka Millera? Kurs na prawo

Miller w wywiadach przedstawia się jako „rzecznik zdrowego rozsądku”. Momentami jednak odpływa w teorie spiskowe. Rozpowszechnia np. wywody Artura Bartoszewicza (ekonomisty z alt-prawicy), który propaguje pogląd, że Wołodymyr Zełenski trzyma za „orzeszki” polskich ministrów, bo ma sekstaśmy z afery podkarpackiej i rzekomo dlatego „opętani strachem wynikającym z nagrań” ministrowie oddają hołdy Ukraińcom. Zastanawia się też, czy przypadkiem za niewyjaśnionymi pożarami w Polsce wcale nie stoją rosyjscy agenci, ale agenci ukraińscy.

Były premier cytuje wpisy radykalnego narodowca Marcina Roli (publicysty wRealu24 i „Najwyższego Czasu”), któremu blisko do europosła Grzegorza Brauna, a także Rafała Otoki-Frąckiewicza (skrajnie prawicowego youtubera). Upowszechnia również słowa niemieckiego polityka polskiego pochodzenia, europosła z AfD Tomasza Froelicha, gdy ten mówi o rzezi wołyńskiej. Marsze banderowców kwituje: „Miłośnicy esesmanów z dywizji SS-Galizien idą do Europy”. Kolportuje informacje o tym, ile topowych modeli Rolls-Royce’a kupiono w Ukrainie w czasie wojny. Nagłaśnia przypadki pobić, których sprawcami byli Ukraińcy w Polsce lub migranci na Zachodzie.

Człowiek dobrze znający Millera: – Gdyby Leszek mówił w mediach, że trzeba pojednania polsko-ukraińskiego, to nikogo by to nie interesowało. A jak mówi twardo o Ukraińcach, to wszyscy go zauważają.

Miller co prawda poruszał sprawę rzezi wołyńskiej, będąc jeszcze w Sejmie, ale dopiero teraz stało się to dla niego wręcz tematem numer jeden.

Sprzyja temu też to, że Miller jest przyjazny Rosji – tak było i w czasach premierostwa, i później, rozmawiał nawet z organem propagandy Kremla „Sputnikiem” (wywiad prowadził wydalony z Polski pod zarzutem szpiegostwa Leonid Swiridow; niedawno zmarł).

Miller – jak Putin – pytany o powód wojny w Ukrainie oskarża „nacjonalistyczne bojówki” Ukraińców o mordowanie rosyjskojęzycznej ludności na wschodzie Ukrainy. Powołuje się przy tym na raporty ONZ, mówi o 16 tys. takich ofiar. Kłopot w tym, że – co sprawdzał np. serwis Demagog – ostatni przed pełnoskalową inwazją Rosji raport ONZ mówił o 14 tys. ofiar z lat 2014-2021, ale wśród nich byli głównie członkowie separatystycznych grup zbrojnych i ukraińscy żołnierze.

Wprost pytam Leszka Millera o to, czy fakt jego rodzinnych powiązań z Ukraińcami, a także z Rosjanami, ma jakieś znaczenie dla jego postawy. Moi rozmówcy znający Millera sugerują, że nie jest to obojętne.

Jego syn – Leszek Miller junior – był żonaty z Ireną, Ukrainką, ich związek i rozstanie były burzliwe. Syn popełnił samobójstwo, o czym były premier mówił w bardzo poruszający sposób. Jedyna wnuczka Millera – Monika – jest więc pół-Ukrainką. Jej dziadek od strony matki jest z kolei Rosjaninem.

Miller mówi: – Rzeczywiście, część mojej rodziny jest ukraińska. Wnuczka jest w połowie Ukrainką. Część rodziny sprzedała wszystko i przyjechała do Polski. Mam z nimi częsty kontakt i nie mogę powiedzieć o nich nic złego. Czasami rozmawiam z nimi i oni nie mogą wyjść ze zdziwienia, że nie pozwala się na ekshumacje i pochowanie zmarłych.

Antyimigrancki i protrumpowy

Miller jest też antyimigrancki. I twierdzi, że w tej sprawie kieruje nim zdrowy rozsądek.

Gdy rzeczniczka Białego Domu ogłosiła, że w pierwszych godzinach akcji przeciw imigrantom zatrzymano 538 osób (które były w USA nielegalnie), by je deportować, co zapowiadał Donald Trump w kampanii wyborczej, Miller wzywał: „Europo, bierz przykład!”.

– Nie, on nie mówi Trumpem. On mówi językiem polskiej prawicy. Można też powiedzieć, że Miller jest jak Robert Fico na Słowacji. Lewicowy populista – twierdzi osoba znająca się z Millerem. Fico też był w partii komunistycznej, był i jest wciąż premierem, jest antyukraiński i prorosyjski.

Ludzie, którzy znają Millera, mówią wprost: – On nie lubi słabych.

Wróży Donaldowi Trumpowi co najmniej nominację do Pokojowej Nagrody Nobla, jeśli zakończy wojnę w Ukrainie. Człowiek znający się z Millerem: – Ma w sobie uwielbienie dla USA. To on rehabilitował płk. Kuklińskiego, bo żądali tego od niego Amerykanie, i to dowiózł. On też wysyłał polskie wojsko na wojnę w Iraku.

Stały element w wypowiedziach Millera to drwiny z dzisiejszych polityków. Widać w tym przekonanie o papierowości premierów i pretendentów do najwyższych stanowisk, w odróżnieniu od niego, „żelaznego kanclerza”.

Leszek Miller z Włodzimierzem Czarzastym na noże

Lewica w Polsce – zdaniem Millera – to już tylko „lewactwo”. Obyczajowe postulaty dzisiejszej lewicy są mu obce.

Obiecywał, że jeśli zniknie nazwa SLD, to on wystąpi z partii. Słowa dotrzymał. Drwienie z Nowej Lewicy to jedno z ulubionych zajęć Millera. „Panie premierze [do Krzysztofa Gawkowskiego – red.], kobieta z jajami? Mnie się jednak bardziej podobają kobiety bez penisa” – wyzłośliwiał się, gdy wicepremier mówił o Magdalenie Biejat jako osobie „z jajami”. Drwi z urody transseksualnych kobiet. Feminatywów nie cierpi. Cieszy się z ukatrupienia przez Donalda Trumpa neutralnych zaimków.

Gani Ostatnie Pokolenie, które blokuje ulice, chcąc w ten sposób walczyć z globalnym ociepleniem.

Osoba znająca to środowisko: – Wielu starych towarzyszy z SLD ma identyczne poglądy jak Miller: nie są tęczowi, są za to antyimigracyjni. Starzy działacze SLD głosowali często na PiS.

Leszek Miller o dzisiejszej lewicy mówi jako o padlinie, po którą nikt nie chce się schylać.

W rozmowie z „Newsweekiem” przekonuje: – Jakaś lewica w Polsce jest. Jest ugrupowanie, które tak się określa. Ten tradycyjny podział na lewicę i prawicę się jednak zaciera. Inne kwestie stają się ważniejsze. W obliczu nowych wyzwań, jak AI i nowy światowy ład, który się właśnie wykuwa, orientacja na lewicowość kulturową, progresywną przestaje mieć rację bytu.

Uważa, że wicemarszałek Sejmu Włodzimierz Czarzasty sprywatyzował SLD i ukatrupił tę partię. – Z Czarzastym Miller jest na noże – mówi człowiek z lewicy.

Obalić Czarzastego – to marzenie Millera. Czarzasty może stracić fotel współprzewodniczącego Nowej Lewicy pod koniec tego roku. – Miller sam nie chce być szefem partii, ale wykazuje dużą aktywność, by mieć jakiś wpływ na to ugrupowanie. Przecież SLD, zmieniony potem w Nową Lewicę, to jego dziecko – mówi polityk znający się z Millerem.

Miller: – Czarzasty może nie pozwolić na zmianę władz partii. On opanował takie techniki pozbywania się nieposłusznych działaczy, że da sobie spokojnie radę. Byłbym szczerze zdumiony, gdyby dobrowolnie zrezygnował.

– Po co panu wciąż ta polityka, nie lepiej być z rodziną i czasami łowić ryby? – pytam.

Miller: – Kiedyś namiętnie wędkowałem, ale mi już przeszło, a i grono kolegów, z którymi łowiliśmy ryby, się przerzedziło. Teraz staram się nadrabiać ten czas, gdy mnie nie było w domu od rana do nocy. Syna już nie mam, ale mam żonę i wnuczkę. Staram się robić wszystko, aby ten obraz ciągle nieobecnego męża i dziadka wreszcie został zamazany. Moja działalność medialna wynika tylko z przerw w głównym zajęciu.