Jeśli zwykły dzień w twoim związku związany jest tylko z harówką polegającą na odprowadzaniu dzieci do szkoły, gotowaniu posiłków i nadrabianiu zaległości w pracy, to uważaj, bo możesz żyć w związku równoległym.
Nadchodzą weekendy, a twój partner wychodzi na rower, podczas gdy ty spotykasz się z przyjaciółką. Tym samym spędzacie czas oddzielnie. Być może dobrze funkcjonujecie jako zespół, zarządzając domem i karierą, ale pozostaje mało miejsca na więzi emocjonalne, wspólne doświadczenia lub intymność.
Taka jest dynamika „równoległego partnerstwa”, w którym partnerzy funkcjonują obok siebie, ale rzadko spotykają się emocjonalnie lub intymnie.
Psychoterapeutka Rachel Marmor powiedziała „Newsweekowi”, że ta dynamika może zakraść się do związku, zwłaszcza gdy w grę wchodzą wymagania związane z rodzicielstwem, życiem zawodowym i prowadzeniem domu. Para skupiona jest na załatwianiu spraw i nie zdaje sobie sprawy z tego, że związek może stać się czysto funkcjonalny.
— Każda para musi wymyślić, jak utrzymać rodzinę, ale kiedy związek między partnerami ogranicza się do logistyki, np. tego, kto odbiera dzieci lub wzajemnego sprawdzania, czy rachunki są opłacone, to głębsza emocjonalna i fizyczna intymność zaczyna zanikać — powiedziała Marmor.
Innymi słowy, możesz wiedzieć, co dzieje się z dziećmi, ale niekoniecznie będziesz wiedzieć, co naprawdę myśli lub czuje twój partner, czy partnerka, a to tylko pogłębia brak więzi emocjonalnej.
Związek sprawia wrażenie, jakby dwoje ludzi żyło na równoległych torach, a nie przecinających się ścieżkach, na których wspierają się i odżywiają emocjonalnie. Fizyczna intymność może również stać się rzadkością, ponieważ partnerzy skupiają się bardziej na swoich listach rzeczy do zrobienia niż na sobie nawzajem.
Psychoterapeutka Kate Engler wyjaśniła, że bycie „w separacji” może stać się normą dla par, zwłaszcza rodziców, co sprawia, że trudno jest zerwać z tym nawykiem.
— Wydaje się to sprawiedliwe, ponieważ obowiązki są podzielone między ludzi, ale w małżeństwach to kobieta prawie zawsze ponosi większą część ciężaru — powiedziała Engler w wywiadzie dla „Newsweeka”.
— Ta nierównowaga — i poczucie bezsilności, by ją zmienić — prowadzi ludzi do równoległego partnerstwa — dodała.
Jak zbliżyć się w związku
Na szczęście partnerzy mogą przestawić się z równoległych ścieżek na bardziej połączony i satysfakcjonujący związek, być może jeszcze przed narodzinami dzieci. Zarówno Engler, jak i Marmor zgadzają się, że wygospodarowanie czasu dla siebie nawzajem może mieć duże znaczenie.
Inną kluczową strategią jest przejście od zadań do dotyku. — Niezależnie od tego, czy jest to ciepły uścisk, miłe słowo, czy szczere pytanie o to, jak czuje się twój partner, te gesty odbudowują intymność — powiedziała Marmor w wywiadzie dla „Newsweeka”.
Engler podkreśliła również znaczenie indywidualizmu w związkach. Oboje z partnerów zachowują poczucie własnego „ja”, pozostając w emocjonalnej więzi.
— Najszczęśliwsze pary, jakie widzę, to wysoce zróżnicowani, kompletni ludzie, którzy postrzegają swoje związki jako „wartość dodaną” do ich życia, a nie czynnik definiujący.
Aby osiągnąć tę równowagę, pary muszą świadomie podzielić się obowiązkami i zrobić miejsce na emocjonalną intymność.
— Oznacza to, że muszą usiąść i naprawdę wszystko zaplanować. To możliwość prowadzenia potencjalnie trudnych rozmów, podczas których oboje z partnerów wyrażają swoje potrzeby, pragnienia i oczekiwania — uważa Engler.
Jeśli rozpoznajesz oznaki równoległego partnerstwa w swoim związku, nie jest za późno na odbudowanie intymności i ponowne zbliżenie się. Marmor powiedziała, że nie chodzi tylko o robienie rzeczy razem, ale o bycie ze sobą emocjonalnie i fizycznie.
— Kiedy możemy pielęgnować oba aspekty, przechodzimy od równoległych ścieżek do splecionych, gdzie partnerzy w związku czują się widziani, doceniani i głęboko połączeni. W związkach nie chodzi tylko o przetrwanie — chodzi o wspólne prosperowanie, wspólny rozwój i ciągłe odkrywanie siebie nawzajem — powiedziała.
Tekst opublikowany w amerykańskim „Newsweeku”. Tytuł, lead i śródtytuły od redakcji „Newsweek Polska”
